چرا حوزه های علمیه جهان اسلام از پویایی و انقلابی گری فاصله گرفته اند؟
اهمیت حوزه های علمیه به حدیست که امام راحل سلامت آنرا مقدمه سلامت جامعه دانسته و طلاب را به مداومت بر تهذیب و تقریب الی الله برای نیل به مقصود توصیه می نمودند.
اما فاصله حوزه های علمیه با آنچه که باید باشند مسافتی بعیدست؛ علت این مطلب عدم انعطاف فضای حاکم بر حوزه های علمیه می باشد.
فضایی که در برخی موارد خشک و با روحی پژمرده قصد احیاء شعائر اسلامی زنده و پویا را را داشته ولی توان این کار را ندارد.
حجت الاسلام و المسلمین محمد باقری مدیر حوزه های علمیه تشیع سیستان و بلوچستان در این خصوص ابراز داشت: حوزه علمیه می بایست فی نفسه انقلابی باشد تا بتواند مبلغ و مروج دین بزرگترین شخصیت انقلابی جهان باشد اما متاسفانه برخی موانع و چالش ها وجود دارد که سد طریق می نمایند.
به نظر می رسد فقر پویایی که هر از چندی در حوزه های علمیه خوش رقصی می نماید طلاب را به انزوا و شاید راحت طلبی کشانده است.
مولوی عبد الرحمن عارفی امام جمعه اهل سنت نگور و مدرس حوزه های علمیه اهل سنت در این خصوص ابراز داشت: برخی از طلاب حوزه های علمیه از پویایی و نشاط گذشته علماء فاصله گرفته اند و علت این امر را در دو چیز می توان یافت؛ عدم اصالت و درآمد.
وی با توضیح فاکتور های عدم اصالت و در آمد اظهار داشت: عدم اصالت به این معنا که طلاب اصیل انقلابی کم شده اند و در برخی موارد جا ماندگان از مراکز ثروت و قدرت به حوزه های علمیه رجوع می نمایند و به حوزه به چشم مرکزی قدرت بخش و ثروت زا می نگرند که غلط است.
مولوی عارفی افزود: در آمد پایین و رفاه طلبی برخی از طلاب نیز آفتیست که ممکن است خود طلبه و جامعه اطرافش را به آتش بکشد.
به نظر می رسد در میان طلاب و روحانیون ساده زیستی، علم گرایی و صلابت نفس رقبایی قدر قدرت با عناوین اشرافی گری و قدرت طلبی دارد که قصد جان طلبه و آفت دین و دنیا وی میگردد.
هر چند با تمام این اوصاف غالب روحانیون و علماء مقید به تقوا بوده و زندگی معنوی خود را فدای منافع و مطامع مادی نمی نمایند و نقطه اتکاء حکومت و ملت می باشند.
